Ons verhaal over Theo Lokin en VERBINDING
Eenieder die Theo heeft gekend, begrijpt dat hij als geen ander voor verbinding kon zorgen.
Of hij wilde of niet, dat ging vanzelf
Onze eerste ontmoeting met Theo was in Ommel in de grote tent op het plein.
Verschillende jeugdorkesten kwamen daar samen om hun muzikale kwaliteiten te laten horen…als een groot toon- en woordkunstenaar had Theo de leiding over het geheel.
Enige tijd later was de Ommelse fanfare Sancta Maria op zoek naar een nieuwe dirigent…
iemand die bij Ommel paste en met veel passie de muziek wilde overbrengen
Zo kwam Theo in het vizier…
Binnen enkele weken stond hij ook voor de Blaaskapel d’Ommelaers. Het liefste dirigeerde hij d.m.v. het bespelen van zijn trombone…
Met zijn groot inlevingsvermogen kon hij het beste in ieder naar boven brengen. Mede door Theo is de Ommelse fanfare een hechtere club geworden, die plezier in muziek maken voorop stelt, met voor eenieder muziek op maat.
Toen hij destijds in Deurne een huis had gekocht, moest hij zijn “oude” huis in Brouwhuis, dichtbij het spoor, in oude staat weer opleveren, anders kon hij een flinke boete verwachten. Oeioeioei… daar had hij een vet probleem! Zijn tuin was helemaal veranderd en overwoekerd, ook binnen moest e.e.a. veranderd worden. Maar gelukkig hadden de d’Ommelaers aangeboden om een handje te komen helpen. Zij zagen bij aankomst dat hun hulp hard nodig was en begonnen meteen de handen uit de mouwen te steken… schutting eruit, heg eruit, planten eruit en alles meteen afvoeren. Toen Theo enige tijd later arriveerde was hij blij verrast, maar ook geschrokken, want de hele tuin was leeg, ook de rozemarijn van een goede vriendin, was gesneuveld…
’s Avonds werden bewuste leden, samen met hun partners, uitgenodigd door Theo om in het café in Ommel wat “af te pilsen”. Theo zou trakteren….. maar later bij het afrekenen kwam hij erachter dat het saldo op nul stond…. En zo is de verbinding begonnen…
De laatste jaren van Theo ging hij elke zomervakantie naar de Notre-Dame de Senanque Abdij, daar verbleef hij doorgaans een week, een week in retraite. Hij had dat nodig om tot zichzelf te komen.
In de abdij Notre-Dame de Sénanque, die sinds 1148 als klooster dient, is een monnikenorde, namelijk de Orde der Cisterciënzers, gehuisvest. De schoonheid van de architectuur en het dal van Sénanque is dan ook prachtig.
Daar verbleef hij dan bij de Cisterciënzers en er mocht binnen niet gesproken worden, ook niet tijdens het eten en de afwas…
‘s Morgens begon de eerste H.Mis voor Theo om 4.30 uur, daar ging hij altijd naar toe.
Later op de dag zou hij nog 4 Diensten bezoeken
“Toeval bestaat niet”, daar was Theo van overtuigd.
In 2011, reden wij met de camper Gordes binnen en gingen op een terrasje aan de achterkant van een restaurantje zitten. Wijds uitzicht op pijnbomen en een stukje verder op een ander, maar ook sober terrasje. Met de rug naar ons zagen wij daar Theo zitten, kijkend naar het aankomend verkeer in de verte. Hij zat de campers te bestuderen, zo hoorden wij achteraf. Hij kende de onze goed. Zijn onderbuik-gevoel had hem ’s ochtends vertelt dat hij ons vandaag ging ontmoeten. Hij was te voet gekomen vanuit de Sénanque naar het centrum van Gordes. De blijdschap was van zijn gezicht af te lezen, of het nu was omdat hij ons zag, of omdat hij gesterkt werd in zijn mening dat “ toeval niet bestaat”…
Wij hebben Theo de daaropvolgende jaren steeds weer “toevallig” ontmoet in Gordes, zonder ook maar iets af te spreken…. Samen enkele dagen doorgebracht op de camping in het nabij gelegen plaatsje Bonnieux… daar merkten wij vooral wat er allemaal door zijn hoofd spookte. Man, wat kon die man vertellen!
Wanneer Theo een concert had gehad op zondagmiddag met één van zijn muzikale bands of blaaskapellen, dan wisten we bijna zeker dat hij aansluitend nog effe stoom kwam afblazen… het leek dan soms wel of hij los wilde komen van al zijn verbindingen…het waren wel erg bijzondere momenten…
Voor Theo kon zijn verbondenheid wel eens lastig zijn, hij kende enorm veel mensen, overal waar hij kwam werd er aan hem getrokken. Dat wist hij, maar hij gaf er zelf aan toe, hij wilde immers niemand teleurstellen. Zelf kreeg hij daar dan weer last van…
\In het najaar van 2016 werd bij Theo de diagnose blaaskanker gesteld. Deze bleek zeer agressief en vanaf begin 2017 werd duidelijk dat herstel was uitgesloten. Tijdens zijn laatste weken heeft hij van honderden mensen afscheid genomen op een door hemzelf bepaalde manier. Op 24 februari 2017 overleed hij. Zijn uitvaart had hijzelf tot in de puntjes geregeld.
De Willibrorduskerk in Deurne was overvol en honderden mensen volgden de dienst via een videoverbinding in het gemeentehuis. Na afloop van de dienst werd Theo muzikaal uitgeleide gedaan, totdat hij “het hoekje om was”. Vanaf daar ging Theo alleen verder…
Aansluitend hebben wij met verschillende blaaskapellen Theo’s leven gevierd in de Potdeksel, waarbij veel van zijn orkesten zijn arrangementen speelden.
Theo heeft hier ongetwijfeld erg van genoten…
Als wij denken aan Theo, dan denken wij meteen aan muziek, zijn dirigent zijn, zoals hij zijn trombone bespeelde, alles om hem heen vergetend… als geen ander kon hij mensen samen brengen.
En dat wij via zijn Notre-Dame de Sénanque in Gordes voor altijd aan hem verbonden zullen blijven